[Series : Who am I TO Who I am] เรื่อง ความคิดความทรงจำ

“คนเรามีชีวิตอยู่ด้วยอะไรเหรอ ความฝัน ความหวัง ความเชื่อ” ชีวิตฉันอยู่ด้วยความฝัน ฉันฝันถึงอดีตที่ฉันจำได้แค่ว่าฉันมีความสุขเหลือเกิน ฉันอยู่ด้วยความหวัง ฉันหวังว่าอนาคตฉันจะได้พบความสุขเหมือนที่ฉันเคยพบในอดีต ฉันอยู่ด้วยความเชื่อ ฉันเชื่อว่ามันจะมีวันนั้น แต่ฉันลืมไปว่าฉันมีปัจจุบันและมีสิ่งที่ฉันมีอยู่ตอนนี้ จนมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มัน จากฉันไปแล้ว และฉันก็พบว่า ฉันไม่เหลืออะไรเลย ฉันทิ้งปัจจุบัน เพื่อไปอยู่กับอดีต อยู่กับความทรงจำ ความรู้สึก สิ่งที่เคยจดจำได้ และอยู่กับอนาคต จินตนาการ ความคิด ว่าฉันจะได้พบเจอสิ่งเหล่านั้นอย่างไร ตอนไหน และฉันมีความสุขแค่ไหน นี่แหละคือการเลือกใช้เวลาปัจจุบันของฉัน ไปกับความคิดและความทรงจำ ต่อจากนั้นทุกอย่างก็วนกลับไปที่เดิม ปัจจุบันที่มีอยู่ไม่เคยมองเห็น จนกลายเป็นอดีต และก็กลายเป็นความทรงจำ ปัจจุบันถูกทอดทิ้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันก็เก็บอดีตไว้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันจึงเหมือนวัตถุอะไรสักอย่างที่ไม่ได้อยู่กับสิ่งแวดล้อม ไม่สนใจใคร ไม่รับรู้อะไร อยู่ในโลกที่ฉันสร้างขึ้นเอง จนทำให้ฉันหลุดออกจากโลกความจริงปัจจุบันไป และฉันไม่สามารถกลับเข้ามาได้อีก เพราะไม่มีวันที่โลกปัจจุบันจะสวยงามและมีความสุขเหมือนในโลกที่ฉันวาดฝันไว้ ฉันหวังแต่จะพบโลกแบบนั้นในความจริง ฉันจึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอยู่ในโลกนี้ ฉันแค่อยู่ในโลกของฉันก็พอ แต่ฉันไม่มีความสุขเลย ไม่รู้ทำไม เพราะความเชื่อของฉันมันไม่ได้ถูกพิสูจน์งั้นเหรอ สิ่งที่ฉันเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้น ไม่เคยเกิด สิ่งที่จำได้มันไม่เคยมีได้อีกเป็นครั้งที่สอง เมื่อไหร่ที่ฉันเลิกเชื่อ ฉันก็จะเลิกหวัง ฉันจะไม่ฝันถึงมันอีก และฉัน ก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตไปเพื่ออะไร “และในช่วงเวลาที่ฉันกำลังจะดับสลาย ฉันถึงได้รู้จักกับปัจจุบัน” ฉันอยู่กับความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้ฉันไม่สามารถจะเอาสมองไปนึกอะไรได้ จำอะไรได้ คิดอะไรได้ ฉันแค่ รู้สึก รู้สึกและรู้สึก อันที่จริง ฉันเองที่ทอดทิ้งทุกอย่าง ฉันไม่เคยมีใครเพราะฉันไม่รับใครเข้ามา ฉันไม่เคยได้ทำอะไรเพราะฉันไม่ทำ ที่จริงแล้วไม่ได้มีใครทอดทิ้งฉันเลย ไม่มีใครทำอะไรฉัน โลกนี้ก็ไม่ได้ทำร้ายฉัน มีแต่ฉันเองที่ไม่เคยเห็นโลกที่ฉันยืนอยู่ ต่อให้ใครทำดีหรือพยายามทำอะไรให้มากแค่ไหนเราจะไม่มีวันเห็นหรือรู้สึก ถ้าเราไม่เปิดใจรับ เพราะเราไม่ได้มีชีวิตอยู่ตรงนั้น เราจึงไม่สามารถรับอะไรได้ ถ้าแค่เสี้ยวเดียวที่เราดึงชีวิตมาอยู่กับปัจจุบันเราจะพบว่า มันไม่มีอะไรเลย นอกจากสิ่งที่เราคิดไปเองไปวันๆ เราก็มีแค่ นั่งอยู่ เห็น กำลังจะเดิน คิด ระลึก รู้สึก เรื่องราวต่างๆที่เราสร้างขึ้น มันไม่ได้มีอยู่จริงเลย มันก็แค่ความคิด ความทรงจำ ที่ปัจจุบันเราทิ้งตัวเราไว้และปล่อยให้ใจหลุดลอยออกไป ฉันแค่อยู่เป็นตัวฉันตอนนี้และรับสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นรอบตัว จะไม่เปรียบเทียบในสิ่งที่เทียบกันไม่ได้ จะไม่บอกว่า มันเคยดีกว่านี้ และฉันจะอยู่กับสิ่งที่ทำตอนนี้และรู้สึกกับมันให้มากที่สุด การคิดถึงความสุขในอดีตไม่สามารถเรียกความสุขได้เหมือนจริงอย่างเดิมนอกจากมันจะเกิดขึ้นจริงๆอีกครั้ง ถ้าหากมันเกิดขึ้นอีกครั้งจริงๆเราก็แค่อยู่ปัจจุบันที่แสนสุขที่เราเฝ้ารอมันมานานและลืมอดีตไปในที่สุด และถ้ามันหายไปอีกครั้ง คนเราก็แค่กลับสู่สภาพเดิม และชีวิตที่เหลือ ถ้าเรายังไม่อยู่กับปัจจุบันที่เรามีอยู่ก็คงต้องเป็นแบบนั้นไปตลอด คนเรามีช่วงเวลาที่ต้องพบเจอสภาพแบบนั้นอยู่ที่ใครจะหนีออกมาอยู่กับปัจจุบันได้ก่อนกัน ไม่ว่าจะออกมาด้วยตัวเอง หรือสิ่งที่ฝันที่หวังไว้มาหาเราและฉุดเราออกมา แต่ขอให้รู้ไว้ว่า วันหนึ่งถ้ามันหายไปจริงๆแล้ว มีแค่ตัวเราเท่านั้นที่จะฉุดตัวเราขึ้นมาอยู่กับปัจจุบันได้