เรื่อง ก็แค่ละครหลายเรื่อง
ในค่ำคืนที่ฟ้ามืดสนิทฉันมองออกไปยังฟ้ากว้างแต่กลับรู้สึกเหมือนถูกจองจำอยู่ในกรอบแคบๆ
ใครกันจะเข้าใจความรู้สึกแบบนี้
ฉันเดินไปยังถนนและพบว่าผู้คนรอบข้างทำเหมือนกับฉันไม่มีตัวตนที่นี่
ฉันไม่เคยเข้าใจอะไรเลย และพวกเขาก็ไม่เคยเข้าใจฉัน
บางทีมันคงเป็นความคิดของฉันเอง เพราะฉันจะไปรู้ได้อย่างไรว่าคนอื่นเค้าคิดอะไร
บางทีสิ่งที่ฉันทำอาจดูเลวร้าย แต่พวกเขาไม่รู้ถึงสิ่งที่แท้จริง
ฉันอาจจะใจร้ายที่ปล่อยให้กระต่ายตัวนั้นที่ถูกรถชนนอนทรมานอยู่ข้างถนน
แต่หากมันเป็นไปเพื่อความเปลี่ยนแปลง ฉันก็ขอที่จะอยู่เฉยๆ
เพื่อรับรู้สิ่งเหล่านั้น
หากใครสักคนต้องเจ็บเจียนตายแม้กระทั่งตัวฉัน ก็ขอให้มันเป็นไปเพื่อฉันจะได้เรียนรู้ว่า ฉันไม่สามารถทำอะไรไปได้มากกว่านี้ ฉันรู้ว่าถ้าฉันลงมือทำอะไรสักอย่างสองอย่าง เวลาต่อมาอะไรๆก็จะไม่เหมือนกับที่ฉันจะตัดสินใจอยู่เฉยๆ ทุกการกระทำของฉันมีผลต่อโลกและแม้แต่จักรวาลเอง แต่หากการอยู่เฉยๆของฉันก็เท่ากับฉันกระทำการอยู่เฉยๆเช่นกัน ไม่มีทางใดที่จะหลีกหนีความรับผิดชอบนี้ไปได้เลย ฉันจึงตัดสินใจทำอะไรไปโดยคิดว่าการกระทำของฉันจะก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ดีที่สุดและให้มันเป็นไปในทางที่ธรรมชาติจะอ้าแขนรับมันได้มากขึ้น ทุกอย่างที่ฉันทำราวกับมันถูกกำหนดมาหลายทางเลือกอยู่ที่เวลานั้นฉันจะคิดได้ดีที่สุดแค่ไหนที่จะเลือกทางที่เจ็บน้อยที่สุด
ในเมื่อทุกอย่างที่ฉันทำล้วนแต่ไม่ได้เป็นของฉัน ฉันจะทำไปเพื่ออะไร การกระทำของฉันไม่มีความหมายต่อตัวฉันแต่กลับมีความหมายต่อคนอื่น รวมถึงคนอื่นเองการกระทำของพวกเขาก็มีผลกระทบทุกสิ่งรอบข้างเช่นกัน แล้วจุดไหนที่ฉันควรจะยืนอยู่ สิ่งที่ฉันทำได้ไม่ใช่การคิดว่าฉันควรจะทำอะไรหรือฉันจะทำอะไร ฉันเพียงแค่ทำความรู้จักกับสิ่งที่มาทำให้ฉันได้กระทำ ฉันแค่อยากรู้จัก ความคิดของฉัน ความรู้สึกของฉัน อารมณ์ของฉัน เพราะสิ่งเหล่านี้ล้วนมีผลต่อการมีชีวิตอยู่ของฉันทั้งสิ้น ฉันจึงแทบไม่ต้องสนใจเนื้อหาสาระของสิ่งแวดล้อม ฉันแค่รู้จักว่าทำไมมันจึงเป็นเช่นนั้น ต่อให้สิ่งแวดล้อมฉันจะเลวร้าย หรือแม้กระทั่งผู้คนที่ฆ่ากันต่อหน้าต่อตา คงไม่สามารถทำให้ฉันไปใส่ใจตรงนั้นได้ มันก็แค่ภาพที่เข้ามา การตอบสนองของฉันคงไม่อยู่บนพื้นฐานของความคิดหรือความรู้สึกใดๆ ฉันคงตอบสนองราวกับพวกเขาเป็นแค่ตุ๊กตา เหมือนกับที่ผู้คนต่างๆกระทำต่อฉัน แต่มันไม่สำคัญ ต่อให้ไม่มีใครในโลกหรือในโลกหรือนอกโลกหรืออะไรก็ตาม ที่จะเข้าใจฉันได้ ฉันคิดว่ามันไม่จำเป็น แค่พวกเขายอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น ความจริงที่กำลังเผชิญ สิ่งอื่นก็ไม่มีอะไรสำคัญ
แค่สักวันมีคนที่รักกัน ต่อให้อีกฝ่ายกรีดเลือดก็จะไม่รู้สึกเจ็บใดๆ เพราะความเจ็บน่ะ มันอยู่ที่เรา หากยอมรับทุกอย่างแต่โดยดีเป็นเพียงฉากละคร ตัวเราจริงๆที่ไม่ใช่นักแสดงจะต้องไปเจ็บแทนนักแสดงนั้นทำไมกัน
แต่ปัญหาก็คือนักแสดงที่กำลังอินกับบทละครจัดพวกเขาจะรู้ตัวไหมนะ ว่านั้นน่ะ คือการแสดง ตัวจริงของพวกเขาก็แค่ต้องทำตามเพียงแค่ไม่ลืมว่าเราเป็นใครในชีวิตจริง ชีวิตที่ไม่ใช่บนโลกใบนี้
หากใครสักคนต้องเจ็บเจียนตายแม้กระทั่งตัวฉัน ก็ขอให้มันเป็นไปเพื่อฉันจะได้เรียนรู้ว่า ฉันไม่สามารถทำอะไรไปได้มากกว่านี้ ฉันรู้ว่าถ้าฉันลงมือทำอะไรสักอย่างสองอย่าง เวลาต่อมาอะไรๆก็จะไม่เหมือนกับที่ฉันจะตัดสินใจอยู่เฉยๆ ทุกการกระทำของฉันมีผลต่อโลกและแม้แต่จักรวาลเอง แต่หากการอยู่เฉยๆของฉันก็เท่ากับฉันกระทำการอยู่เฉยๆเช่นกัน ไม่มีทางใดที่จะหลีกหนีความรับผิดชอบนี้ไปได้เลย ฉันจึงตัดสินใจทำอะไรไปโดยคิดว่าการกระทำของฉันจะก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ดีที่สุดและให้มันเป็นไปในทางที่ธรรมชาติจะอ้าแขนรับมันได้มากขึ้น ทุกอย่างที่ฉันทำราวกับมันถูกกำหนดมาหลายทางเลือกอยู่ที่เวลานั้นฉันจะคิดได้ดีที่สุดแค่ไหนที่จะเลือกทางที่เจ็บน้อยที่สุด
ในเมื่อทุกอย่างที่ฉันทำล้วนแต่ไม่ได้เป็นของฉัน ฉันจะทำไปเพื่ออะไร การกระทำของฉันไม่มีความหมายต่อตัวฉันแต่กลับมีความหมายต่อคนอื่น รวมถึงคนอื่นเองการกระทำของพวกเขาก็มีผลกระทบทุกสิ่งรอบข้างเช่นกัน แล้วจุดไหนที่ฉันควรจะยืนอยู่ สิ่งที่ฉันทำได้ไม่ใช่การคิดว่าฉันควรจะทำอะไรหรือฉันจะทำอะไร ฉันเพียงแค่ทำความรู้จักกับสิ่งที่มาทำให้ฉันได้กระทำ ฉันแค่อยากรู้จัก ความคิดของฉัน ความรู้สึกของฉัน อารมณ์ของฉัน เพราะสิ่งเหล่านี้ล้วนมีผลต่อการมีชีวิตอยู่ของฉันทั้งสิ้น ฉันจึงแทบไม่ต้องสนใจเนื้อหาสาระของสิ่งแวดล้อม ฉันแค่รู้จักว่าทำไมมันจึงเป็นเช่นนั้น ต่อให้สิ่งแวดล้อมฉันจะเลวร้าย หรือแม้กระทั่งผู้คนที่ฆ่ากันต่อหน้าต่อตา คงไม่สามารถทำให้ฉันไปใส่ใจตรงนั้นได้ มันก็แค่ภาพที่เข้ามา การตอบสนองของฉันคงไม่อยู่บนพื้นฐานของความคิดหรือความรู้สึกใดๆ ฉันคงตอบสนองราวกับพวกเขาเป็นแค่ตุ๊กตา เหมือนกับที่ผู้คนต่างๆกระทำต่อฉัน แต่มันไม่สำคัญ ต่อให้ไม่มีใครในโลกหรือในโลกหรือนอกโลกหรืออะไรก็ตาม ที่จะเข้าใจฉันได้ ฉันคิดว่ามันไม่จำเป็น แค่พวกเขายอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น ความจริงที่กำลังเผชิญ สิ่งอื่นก็ไม่มีอะไรสำคัญ
แค่สักวันมีคนที่รักกัน ต่อให้อีกฝ่ายกรีดเลือดก็จะไม่รู้สึกเจ็บใดๆ เพราะความเจ็บน่ะ มันอยู่ที่เรา หากยอมรับทุกอย่างแต่โดยดีเป็นเพียงฉากละคร ตัวเราจริงๆที่ไม่ใช่นักแสดงจะต้องไปเจ็บแทนนักแสดงนั้นทำไมกัน
แต่ปัญหาก็คือนักแสดงที่กำลังอินกับบทละครจัดพวกเขาจะรู้ตัวไหมนะ ว่านั้นน่ะ คือการแสดง ตัวจริงของพวกเขาก็แค่ต้องทำตามเพียงแค่ไม่ลืมว่าเราเป็นใครในชีวิตจริง ชีวิตที่ไม่ใช่บนโลกใบนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น